خدا كند تو بیایى‌

در زیر سهمگین‏ترین پنجه‏هاى‏شكنجه تاب مى‏آوردیم كه شكنج‏زلف تو را مى‏دیدیم. در كشاكش‏تازیانه‏ها و چكاچك شمشیرها، برق‏نگاه تو تابمان مى‏داد و صداى‏گامهاى آمدنت توانمان مى‏بخشید.

رایحه‏ات كه مژده حضور تو را بردوش مى‏كشید مرهمى بر زخمهاى‏نو به نومان بود و جبر جانهاى‏شكسته‏مان. دردها همه از آن رو تاب‏آوردنى بود كه آمدنى بودى.

تحمل شدائد از آن رو شدنى بودكه ظهورت شدنى بود و به تحقق‏پیوستنى.

انگار تخم صبر بودیم كه در خاك‏انتظار تاب مى‏آوردیم تا در هرم‏خورشید تو به بال و پر بنشینیم.

سنگینى بار انتظار بر پشت ما،سنگینى یك سال و دو سال نیست‏سنگینى یك قرن و دو قرن نیست.حتى از زمان تودیع یازدهیمن‏خورشید نیست.

تاریخ انتظار و شكیبایى ما به آن‏ظلم كه در عاشورا بر ما رفته است‏برمى‏گردد، به آن تیرها كه از كمان‏قساوت برخاست و بر گلوى‏مظلومیت نشست، به آن سم اسبهاى‏كفر كه ابدان مطهر توحید را مشبك‏كرد. به آن جنایتى كه دست و پاى‏مردانگى را برید.

از آن زمان تاكنون ما به آب حیات‏انتظار زنده‏ایم، انتظار ظهور منتقم‏خون حسین.

تاریخ استقامت ما از آن زمان هم‏دورتر مى‏رود، از عاشورا مى‏گذرد وبه بعثت پیامبر اكرم مى‏رسد. هم اودر مقابل همه جهل و ظلم و كفر وشرك و عناد و فسادى كه جهان آن‏زمان را پوشانده بود وعده مى‏فرمودكه كسى خواهد آمد. نامش نام من،كنیه‏اش كنیه من، لقبش لقب من،دوازدهمین وصى من خواهد بود وجهان را از توحید و عدل و عشق و دادپر خواهد فرمود.

انتظار و بردبارى ما را وسعتى‏است از هابیل تاكنون و تا برخاستن‏فریاد جبرئیل در زمین و آسمان وآوردن مژده ظهور امام زمان.

آرى و در آن زمان هستى حیات‏خواهد یافت، عشق پر و بال خواهدگشود و در رگهاى خشكیده علم،خون تازه خواهد دوید. پشت هیولاى‏ظلم و جهل با خاك، انس جاودان‏خواهد گرفت، شیطان خلع سلاح‏خواهد شد، انسان بر مركب رشدخواهد نشست و عروج را زمزمه‏خواهد كرد.